Mannen komen van Mars
Mannen komen van Mars. Het allitereert lekker. Mars was de Romeinse god van de oorlog, van de vruchtbaarheid en beschermer van het vee. De viriele man, klaar om te strijden en te verdedigen wat hem toekomt. De planeet Mars is vernoemd naar deze god. En de maand maart. En de chocoladereep met karamel. Pas veel later kwam het boek “Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus”. Wat maakt mannen nou zo anders in hoe ze in relaties staan tot een vrouw? We lichten er even drie punten uit.
Superman
Elke man wil diep van binnen een superman zijn, een Romeinse god. Daarom laten ze blijken altijd alles beter te weten, ook als dat eigenlijk niet zo is. Het zogenaamde mansplaning, de neiging van mannen om een vrouw uit te leggen hoe de wereld in elkaar steekt heeft al voor veel hilariteit gezorgd. Maar ook tot ergernis. Stel nou dat hij niet de beste lover is die je ooit gehad hebt, dat hij niet de bescherming kan bieden die je zoekt, dat hij vergeet je te verrassen, dan is niet alleen Venus teleurgesteld. Ook het fragiele ego van Mars is gekrenkt.
Seks
Mannen hebben seks nodig om zich goed te voelen over zichzelf. Zo, die is er uit. Natuurlijk is dat een ego ding, maar het is ook deels evolutionair bepaald. De man wil goede seks, veel seks en variatie in seks. Eigenlijk wil hij seks met meerdere vrouwen, omdat daarmee de soort meer kans maakt om te overleven. Het is een biologische impuls. Maar maatschappelijk is het niet geaccepteerd, dus daar zal hij niet snel eerlijk voor uit komen.
Duidelijkheid
Mannen willen graag duidelijkheid. Keuzes, gaan we linksaf of rechtsaf? Het zal wel in de genen zitten, vanuit de tijd dat mannen als jagers er op uit trokken. Allerlei subtiele hints van haar gaan aan hem voorbij. Daarom vinden mannen het zo lastig om met relatieproblemen om te gaan. Vrouwen kijken niet zwart-wit naar relaties, maar in vele tinten grijs.
Overspel
Het boek “Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus” van John Gray uit 1992 is niet de eerste keer dat het thema werd aangesneden. Het verhaal van Venus en Mars werd al door de oude Grieken en Romeinen, door Homerus en Ovidius genoteerd. De versie over de Klassieke goden loopt niet goed af. In de Odyssee van Homerus en Metamorfosen van Ovidius was Vulcanus getrouwd met Venus, die hem regelmatig bedroog met Mars. Toen hij dat uiteindelijk had ontdekt, smeedde Vulcanus in grote woede een ragfijn bronzen net voor over het echtelijk bed. Zo ving hij de overspelige Venus, terwijl ze naakt in de armen van Mars lag. Of was het Mars die overspelig was?